Deel 1) We gaan een avontuurlijke wandeling maken naar de waterval!
De wolken vormden zich al boven ons hoofd toen we aan onze wandeling naar Wadi Hawer begonnen. We zagen dit als een goed teken omdat deze wolken ons beschermden tegen de sterk brandende augustuszon in Oman. Onze Omaanse vriend Hassan controleerde vooraf de weersvoorspelling en die zei dat het zonnig zou zijn met hier en daar wat wolken. We hadden op dat moment geen idee dat we een snel vormende storm tegemoet liepen.
Er zijn twee routes die je kunt lopen in Wadi Hawer. Hassan besloot de droge route te nemen door te klimmen en wandelen op rotsen en stenen om het water te vermijden en Paula en ik kozen de route door het prachtige groene water. Hassan nam onze rugzakken mee en liep voorop.
Ons tempo was traag omdat we van elke stap wilden genieten. Het water was perfect, zijdezacht en verfrissend van de 30+ graden om ons heen. We begroetten de vele kleine visjes en voelden vreugde om in zo’n natuurlijke plek te zijn, waar we de ontspanning voor onze geest, lichaam en ziel binnenlieten. Ik voelde dat deze wateren genezen omdat ze zo puur, zo schoon, zo afgelegen en zo mooi zijn. Er zijn geen geluiden van auto’s, van mensen of iets anders dan de natuurlijke geluiden van deze verborgen schoonheid. We waren helemaal alleen in deze Wadi, wat nu als een zegen aanvoelde maar later eng zou worden.
Deel 2) Het weer bij de waterval verandert drastisch
Mijn zusje en ik bereikten de prachtige waterval na 45 minuten en we zwommen in een heldere waterpoel erboven. Ondertussen wachtend en uitkijkend naar Hassan. We observeerden de verandering van het weer. Van een zacht briesje naar een harde wind. Er hing onweer in de lucht.
Ik begon mij zorgen te maken omdat vele Omani’s tegen me zeiden: “Als het regent en je bent in een wadi, ga dan zo snel mogelijk weg omdat het gevaarlijk is. Het water kan vanaf een berg helemaal naar beneden gaan stromen en een sterke stroming creëren die alles met enorme kracht naar beneden sleept.”
Eindelijk zagen we Hassan hoog op de rotsen, ook hij bereikte de waterval. We zwaaiden en hij riep: “Elly! Als de regen begint te vallen, moeten we terugkeren!”. Paula en ik keken elkaar aan en zeiden: ‘Laten we nu terug gaan’. We waren vrij ver in de wadi en het zou 1,5 km duren om onze auto te bereiken. Toen begon de regen te vallen. De storm had officieel zijn intrede gedaan.
Deel 3) Angst blijkt een goede raadgever in een moment van paniek
We klommen uit het water op een gigantische rots en gingen op weg naar Hassan. Hassan begroette ons en zei dat we de ‘droge’ route terug moesten afleggen want met regen was het water onvoorspelbaar.
We stonden op een grote rots, 4 meter van de grond en we moesten op een andere grote rots klimmen. Daartussen zat een gat van 50 cm die ook 4 meter naar beneden reikte. Als je niet goed genoeg stapte, was er een risico om te vallen. Dit was onze eerste klimuitdaging en inmiddels waaide de wind nog sterker en bewoog onze lichamen op de rotsen.
We bewogen langzaam en Paula besloot als eerste te gaan. Mijn hoogtevrees begon op te spelen. Ik voelde dat mijn waterschoenen glad waren en de harde wind hielp niet mee. De regen was nu met bakken uit de lucht aan het vallen en hoe langer ik op deze rots wachtte op mijn beurt, hoe angstiger ik werd. Mijn verstand was bezig met risicomanagement en er flitsten allerlei gevaarlijke scenario’s voor mijn ogen en de moed zakte in mijn (water)schoenen. Ik had het gevoel dat ik geen veilige stap zou kunnen zetten.
Ik besloot naar mijn angst te luisteren omdat die er soms is om je te helpen en je weg te leiden van gevaar. “Jongens! Ik ga naar beneden! Ik doe dit niet!” en ik daalde snel af naar het water en vond een andere weg naar boven. Hassan maakte zich zorgen omdat hij me niet meer kon zien. Ik voelde mij zelfverzekerd in iedere opwaartse stap en al snel begroette ik Paula en Hassan bovenaan, op de rots. Ik had de juiste beslissing genomen en het valrisico voor mezelf vermeden.
Deel 4) Beschutting zoeken tegen de harde regen
Hassan zei: “We hebben nu twee opties. Óf we schuilen hier tegen de regen en in Oman duurt dat vaak hooguit een uurtje òf we gaan zo snel mogelijk weg uit deze wadi”. We hebben als team besloten om door te gaan.
Tot we weer een klimuitdaging bereikten: deze keer moesten we 3 meter van een rots naar beneden klimmen. Er waren twee ijzeren uitstekende staven, die in de rots waren geboord, die als traptreden fungeerden om het wat gemakkelijker te maken. Ik besloot als eerste te gaan. Ik ging op mijn buik liggen en probeerde met mijn voet de eerste ijzeren staaf te bereiken terwijl Hassan mijn arm stevig vasthield.
Opnieuw stak de harde wind op en zocht ik naar balans, de regen waaide hard in mijn gezicht en mijn waterschoenen waren ongelooflijk glad op deze staaf. Onder deze weersomstandigheden hadden we moeite deze riskante stappen te zetten. Onder ons waren puntige rotsen dus het zou geen zachte val zijn als het mis zou gaan.
Paula zei: “We moeten dit niet doen. We moeten dit niet forceren!”. Ik werd omhoog getrokken en we moesten wachten. We moesten wachten tot onze angst minder werd. We moesten wachten tot het weer wat zachter werd. We moesten wachten op het juiste moment om deze klimuitdaging aan te gaan.
De temperatuur daalde. Ik was gekleed in een korte broek en een bikinitop en ik begon het koud te krijgen. Paula zei: “Leun tegen de berg Elly, de rots is nog warm van de zon” en dat deed ik. De berg voelde als een moeder met een warme deken, die tegen me zei: ik zal je verwarmen en je mijn onderdak geven. Ik sloot even mijn ogen en werd me bewust van mijn ademhaling. We zaten 20 minuten tegen de rots terwijl de adrenaline door onze lichamen gierde.
Deel 5) Een noodbericht versturen
Gelukkig had Hassan zijn waterdichte Iphone meegenomen en wonderbaarlijk genoeg had hij ook nog eens bereik, ook al waren we in een bergachtig gebied. Hij sms’te zijn vriend Tariq en zei: “We zitten vast in Wadi Hawer in een storm, als je de komende twee uur niets van mij hoort, doe dan wat je moet doen”. Dit korte bericht bracht verlichting. Er was tenminste iemand die van onze situatie op de hoogte was. Niemand in de buurt wist dat wij er waren. Wij waren hier alleen. De enige mensen op wie we konden vertrouwen om er veilig uit te komen, waren wijzelf. We moesten op onszelf vertrouwen.
Deel 6) ik overwin mijn angst door mijn mindset te veranderen
In mijn hart voelde ik dat we moesten doorgaan. Mijn hart zei tegen mij: sta op en ga verder.
Ik keek naar de ijzeren staven en zei tegen mezelf: ik kan dit. Ik kan dit. Ik kan dit! Toen ik besloot dat ik het kon verdween de angst en kwam er vastberadenheid en vrede voor in de plaats. Ik was vastbesloten dat ik met succes een veilige afdaling zou maken.
De regen en wind werden een moment zachter en we maakten van deze gelegenheid gebruik om het opnieuw te proberen. Hassan ging eerst, ik volgde en Paula kwam als laatste veilig beneden. Wat een opluchting! Vrolijk zeiden we eenstemmig: “Team work makes the dream work!” en high-fives werden geklapt om in een positieve stemming te blijven.
Deel 7) Een nieuw gevaar: omgaan met bliksem en donder
Eindelijk. De moeilijke klimuitdagingen waren voorbij en de weg werd gemakkelijker. We namen snelle stappen uit de wadi en begonnen te ontspannen.
Opeens konden we ook genieten van wandelen in een storm; er zit iets helends aan. We schreeuwden keihard: wooohooooo en aaaaaaaaaa!! En bevrijden ons via ons stemgeluid van de stress. Heeerlijk!!
Totdat ik bliksem en donder begon te horen. Oh nee. Oh nee. Ik wilde de tijd tussen de bliksem en de donder tellen om de afstand te berekenen en er zat zelfs geen seconde tussen.
We liepen ondertussen in een open ruimte op de rotsen met bliksem en donder recht boven ons hoofd. Ik voelde me ongemakkelijk. Ik dacht aan Dannion Brinkley, een Amerikaanse man die door de bliksem werd getroffen, het overleefde en de wereld vertelde over zijn bijna-doodervaring. Ik wilde niet hetzelfde meemaken! Ik voelde de angst weer opkomen in mijn systeem, als een steigerend paard die ik moest zien te kalmeren . Ik begon te bidden. “Oh universum, alstublieft, maak ons onzichtbaar voor de bliksem, plaats een bescherming over ons en zorg dat we veilig de auto bereiken! Ik wil leven! Ik kies voor het leven”. Ik zat op de grond en zei dit gebed in mezelf. Mijn zusje zei: ‘Elly, we kunnen nu niet stoppen en schuilen, we moeten doorgaan, geef je over aan de weersomstandigheden.’ In volledige overgave liepen we onder deze gevaarlijke weersomstandigheden door.
Deel 8) we bereikten veiligheid in het dorp Bidea
We moesten een andere weg naar onze auto nemen om mogelijke elektrocutie via het water te vermijden en het risico van blikseminslag in een open ruimte weg te nemen. We baanden ons een weg door landbouwgrond met palmbomen die boven ons uittorenden. Ook al waren we nog buiten, ik voelde dat we veilig waren. Ik kon nu ontspannen.. ook al pompte de angst nog steeds door mijn systeem.
Ik kalmeerde mezelf door te zeggen: “Elly, adem gewoon, ontspan, je bent niet meer in een gevaarlijke situatie… adem gewoon. Rustig aan. Blijf bij mij in het moment. Blijf hier.” We verlieten de modderige en glibberige landbouwgrond en bereikten het centrum van het kleine bergdorpje Bidea. Er stroomden rivieren van lichtbruin water door het dorp, die alles schoonspoelden en met een grote vaart naar beneden stroomden. Verschillende dorpsmensen liepen buiten, zodra ze ons zagen, kwamen ze dichterbij.
Deel 9) Welkom in jullie huis, dit is nu jullie huis!
Er waren verschillende mannen die Hassan en ons benaderden, ons ook groetten, maar vooral met Hassan praatten. Ik versta geen Arabisch, maar ik begreep later dat ze hem waarschuwden om zijn auto te verplaatsen omdat het stijgende water het mogelijk mee zou kunnen nemen. Hassan ging naar beneden en een andere jonge man, Moath genaamd, zei dat we hem moesten volgen en leidde ons naar zijn huis. Hij zei: ‘Welkom, wees welkom’ en we werden naar hun gastenontvangstruimte geleid. Deze kamer zag eruit als een paleiskamer. Het was ongeveer 60 m2, bedekt met lichtgekleurde tapijten en overal in de kamer stonden banken die de muren raakten. Het leek wel een koninklijke entreehal. Paula en ik waren doorweekt en het water droop van ons af…we voelden ons bezwaard om op hun droge en mooie tapijt te staan, maar het maakte hen niet uit. Ons comfort was belangrijker. Hun zus bracht ons droge kleren en handdoeken en wees ons de badkamer.
Deel 10) Ongelooflijke vriendelijkheid van de familie al Rashdi
Zodra we droog en omgekleed waren, kwamen ze met een karaf water. ‘Dit is water uit een bron in de buurt, we gebruiken het water niet dat de overheid ons geeft, we hebben onze eigen natuurlijke bron’. Het was geweldig om dit te horen. Het water was zo zacht, verfrissend en het was het beste water dat ik ooit in mijn leven had geproefd. Het was alsof ik pure gezondheid dronk.
Hassan was inmiddels terug gekomen, trok droge kleren aan en we gingen allemaal in hun koninklijke ontvangstruimte zitten op de grond.
We stelden ons voor, wisselden namen uit, leerden over het gezin van negen broers en twee zussen. Ze woonden hier al generaties lang, minstens 400 jaar. Een jonge jongen, Hood genaamd, sprak veel met ons omdat zijn Engels ongelooflijk goed was. “Hoe komt het dat je zo goed Engels spreekt ?” vroeg ik. Hij antwoordde: „Ik heb het op een particuliere school geleerd.”
Toen arriveerde er een dienblad met vers fruit: sinaasappels, appels, frisse limoenen (niet zuur!) en watermeloenen, dadels, koekjes en Arabische koffie. Wat een rijkdom. De familie zei: “Jullie zijn nu thuis, dit is jullie thuis, geniet alsjeblieft en ontspan.” Mijn zusje en ik hadden allebei enorme trek van ons avontuur en alles smaakte daarom extra goed.
Ons oorspronkelijke plan voor de avond was om schildpadden te gaan bekijken bij Ras al Had en daar een overnachting te boeken in een hotel. Dit plan was onmogelijk geworden omdat de nieuw gevormde wadi de weg blokkeerde.
De familie zei met een grote glimlach en stralende ogen: “Er is geen andere oplossing, je zullen hier moeten overnachten!”
Deel 11) Poëzie uitwisselen en samen lachen tijdens het diner
Door gesprekken kwamen we op het onderwerp poëzie en al snel deelde ik mijn woestijnpoëzie en ontving ik Arabische poëzie in ruil terug. De jonge jongen Hood was onze vertaler, maar de uitwisseling van glimlachen, bevestigende knikken en de voelbare positieve energie hadden geen vertaling nodig.
Ik kon niet geloven dat dit allemaal gebeurde. We werden met zoveel vriendelijkheid begroet – gastvrijheid vanuit het hart dat het als een droom voelde. Omaanse mensen zijn behulpzaam, aardig en hartverwarmend. Het gevoel van gevaar van het avontuur leek zo ver weg. En toen kwam broer Moath met het avondeten: huisgemaakte Omaanse gerechten met pittige sausjes! Het was heerlijk. We hebben allemaal gelachen aan de eettafel en kregen toen een privéslaapkamer om eindelijk te slapen en deze onverwachte dag te verwerken. Ik bedankte het universum voor hun begeleiding, voor het leiden van ons naar deze mensen en voelde een levende dankbaarheid toen ik in een diepe slaap viel.
Deel 12) Ontbijten met dadels en een wandeling naar de waterbron
Toen ik wakker werd kon ik nog steeds niet geloven dat we dit allemaal hadden meegemaakt. Het was geen droom. Dit is echt. We hebben vrienden gemaakt, angsten overwonnen en vooral: we zijn veilig en wel uit de storm gekomen. We hadden goed geslapen, in zachte bedjes en in de verkoelende airco. Het was tijd voor ontbijt. Het is een traditie om dadels met sesampasta te eten als eerste maaltijd van de dag. Zij legden ons uit dat Profeet Mohammed had verteld dat je 1,3,4,7 etc dadels moest eten als de eerste hap van de dag om je gezondheid te behouden. Het moet wel een oneven getal zijn. We hadden de eer om samen met hun moeder dadels te eten en Arabische koffie of karak thee te drinken.
Na het kleine dadelontbijt wilden we graag de waterbron zien. Onze broeder Mohammed wees ons de weg. We vulden onze flessen met het meest gezonde water, direct uit de bron. Gedurende de wandeling vertelde hij over het leven in dit dorp en hun gebruiken. Ook stopten wij even om een korte plons te nemen in het verkoelende water want Oman in augustus is eigenlijk veels te heet!
Als je een gids nodig hebt in Wadi Hawer, en het is mijn persoonlijke aanrader om dat wel te doen als je voor het eerst bent, kun je een wandeling boeken met één van de familieleden van de gastvrije familie al Rashdi: check de instagram van @oman.wadi en de naam van de broer is Bahaa.
Bedankt dat je met ons meereist en wat je ook doet: ga geen wadi verkennen tijdens een storm!
****Update september 2022 ****
Ons verhaal heeft de Omaanse krant “The Oman Observer” gehaald als artikel. Heel bijzonder. Je kunt het artikel hieronder lezen door of op de link te klikken of de foto’s te vergroten. Geniet ervan, met dank aan editor Liju Cherian.
Liefs,
1 comment
Wauw wat mooi geschreven Elly! Heel spannend om mee te maken. Wat een mooie ervaring om je angsten zo te overwinnen en zulke warme mensen te ontmoeten. Een onvergetelijke ervaring. Bedankt voor het delen!
Liefs myrthe